ေရးသူႏွင့္ဖတ္သူ

 စာကုိစြဲၿပီးမေရးတာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ လုိအပ္လုိ႔လာေတာင္းမွ တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စေရးတာ ဒီသံုးႏွစ္ ေလာက္အတြင္း ၁၀ ပုဒ္ထက္မမ်ားဘူး ထင္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ တုန္းကလည္း ဒီလုိပဲ စာမေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ သတင္းစာတုိက္ကတဆင့္ စာ ဖတ္သူတစ္ဦးထံက စာတစ္ေစာင္ေရာက္ လာပါတယ္။ ခါတုိင္းလုိ စာမေရးတာ- အင္းစိန္ေတာရေရာက္ေနလုိ႔လား၊ ေရး ခြင့္ပိတ္ထားလို႔လားလုိ႔ စာဖတ္သူတစ္ဦး က ေမးတဲ့စာပါ။

စာဖတ္သူေတြက ဒီေလာက္ကို စာေရးသူကိုစိတ္၀င္စားၾကတာကုိးလို႔ ေတြးမိၿပီး စာေတြျပန္ေရးပါတယ္။ ကေနာင္၊ ေရာင္ျပန္၊ သူရဇၨ၊ သီလ၀၊ ဓမၼသာလာ စတဲ့လစဥ္ထုတ္ေတြအျပင္ နယ္ကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ားရဲ႕ ေမြး ေန႔စာေစာင္၊ ေက်ာင္းတုိက္ႏွစ္ပတ္လည္ စတဲ့စာေစာင္ေတြမွာလည္း ေတာင္းလာ ရင္ေရးေပးတာပါပဲ။
ခုတစ္ေလာHot News မွာ သတင္း ေထာက္ဘ၀ အယ္ဒီတာဘ၀ျဖတ္သန္း ခဲ့တာေတြ မွန္မိသေလာက္ေရးမိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္တုန္းက ခုေခတ္လုိ ကင္ မရာလဲမပါ။ အသံဖမ္းစက္ဆုိတာေ၀း ေမးတာကိုကုိယ့္ပါးစပ္ကေမး၊ ေျဖသူ႔ပါး စပ္ကေျဖ။ ကၽြန္မတုိ႔ကလက္နဲ႔ အေျပး လုိက္မွတ္ရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္မွတ္စုကိုယ္ျပန္မဖတ္တတ္ေအာင္ စာေတြက႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့အထိပါပဲ။ ခု ေခတ္ေတာ့ ေျဖတဲ့သူေရွ႕နား စက္က ေလးခ်ထားလုိက္႐ုံပါပဲ။ ေရးခါမွ စက္ဖြင့္ ျပန္ေရး၊ အယ္ဒီတာစာပြဲသုိ႔ သိပ္လြယ္ သြားတာပါ။
Hot Newsက ကၽြန္မေဆာင္းပါး ကိုဖတ္မိတဲ့သူတစ္ေယာက္က-
““ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရးတာမွားတဲ့အခါမရွိ ဘူးလား၊ ေစာဒကတတ္တာ မွားလုိ႔ အမွားျပင္ခုိင္းတာမ်ဳိးမရွိခဲ့ဘူးလား””လုိ႔ ေမးပါတယ္။
ရွိသလုိေပါ့ရွင္ မွားတာလဲပါလုိ႔ ရွင္းခုိင္းတာ၊ ကုိယ္ကဒီသေဘာေရးေပမဲ့ သူတုိ႔က ဆန္႔က်င္ဘက္အဓိပၸာယ္ ေကာက္ၿပီး အသံလႊင့္လုိ႔ စိတ္ညစ္ရတာ ေတြလဲရွိခဲ့တာပဲလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္မိပါ တယ္။ ဒီလုိေမးလာေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေၾကာင္းေတြသတိရမိၿပီး ေမးတဲ့စာ ဖတ္သူကို ေျပာျပပါဦးမယ္။
ကၽြန္မရဲ႕အထက္မွာ အယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္ဆုိတဲဲ့သူတစ္ဦးရွိပါတယ္။ သူက ကၽြန္မေပၚမွာ သေဘာထားမေကာင္း ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မကမွတ္ထားပါတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ ကၽြန္မမွတ္ထား သလုိ ကၽြန္မအနားက အေဖာ္ေတြက လည္း သိေနၾကတာပါ။ အဲဒီအယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္က ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြမွာ ကၽြန္မေဆာင္းပါးေရးေနတာကို မေရးရ ဘူးလုိ႔ ႏႈတ္မိန္႔နဲ႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာမွာေဆာင္းပါး တစ္ေစာင္ေရးမွ ၂၅ က်ပ္ရတာပါ။ ဒီ ေငြလဲ ေငြသြားထုတ္ရင္ သတင္းစားတုိက္ ကအယ္ဒီတာတုိ႔၊ လက္ေထာက္အယ္ဒီ တာတုိ႔ ၾကံဳတဲ့သူေတြနဲ႔ထုိင္ၿပီး လက္ဘက္ ရည္ေသာက္ၾကတာပါပဲ။ အမ်ဳိးသားေတြ ဆုိေတာ့ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္၊ စီးက ရက္တစ္လိပ္-ဒါေလာက္ပဲစားၾကေသာက္ ၾကတာ၊ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္မွ ျပား ငါးဆယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔အလွည့္က်လဲ ေကၽြးလုိက္၊ သူတုိ႔က ၾကံဳလဲတုိက္လုိက္နဲ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ေနၾကတာ၊ ဘာမွမ်ားမ်ားရတာ မဟုတ္တာကို ထုိဆရာႀကီးက မလုိတုိ ရွည္ျဖစ္ေနပါေလေရာ။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္မတာ၀န္က် တဲ့ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အတြက္ နယ္ကစာ တစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အထဲမွာ ဒီေဆာင္းပါးမွာေရးထားတဲ့ကိန္းဂဏန္း ဟာ ယခင္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကိန္းဂဏန္းနဲ႔ မတူ-ကြဲေနပါတယ္။ ဘယ္ဟာအမွန္ဆုိ တာကို စာျပန္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘြဲ႕ ယူစာတမ္းတြင္ ဤစာေစာင္ကို မွီျငမ္း ျပဳရသည့္အတြက္ အျမန္ျပန္ေပးပါလုိ႔ ေရးထားပါလုိ႔ ေရးထားပါတယ္။ စာက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လက္ထဲေရာက္သြားတယ္။ သူဖတ္ၿပီး ကၽြန္မကုိေခၚတယ္။ ရွင္းခုိင္း တယ္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္လဲ ဒီဂဏန္းလား၊ ဟုိဂဏန္းလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ မွတ္စုမွာ ကၽြန္မမွတ္ထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္း ကလဲ စာေစာင္မွာပံုႏွိပ္ထားတဲ့ဂဏန္းနဲ႔ မတူပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္႐ႈပ္ေလ၊ အယ္ဒီ တာခ်ဳပ္ႀကီးကျပံဳးေလေပါ့။ ကၽြန္မအမွား ကို သူကေထာက္ျပမယ္။ ကၽြန္မကိုတစ္ နည္းနည္းနဲ႔ အေရးယူမယ္ေပါ့။ ဒီလုိ ေတြးေနမွာေပါ့ေလ။ စာေတြရွာလုိက္ရ တာ၊ ေနာက္ပိတ္ဆံုး ကၽြန္မေရးတဲ့လက္ ေရးမူကို ျပန္ၾကည့္ရတဲ့အဆင့္ေရာက္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနမွာက စာေရး၊ ဒီစာကိုလက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္၊ မိတၳဴေတြပြား၊ အစည္းအေ၀းတင္၊ အစည္းအေ၀းမွာ အယ္ဒီတာတစ္ဖြဲ႕လံုးေရာ၊ ပါတီေရးရာ ေကာ္မတီေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါ တက္ရတယ္။ အဲဒီမွာဖတ္ သေဘာတူမွ ႐ိုက္မိန္႔ေပးၿပီး ပံုႏိွပ္စက္ကိုပုိ႔ရတာပါ။ လက္ႏွိပ္စက္မ႐ိုက္မီ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဒီစာမူကို အရင္ဖတ္တာ၊ အဲဒီေခတ္က လက္ႏွိပ္စက္ေခတ္ေလ။
ကၽြန္မေရးတဲ့ေဆာင္းပါးရဲ႕အဓိက ဦးတည္ခ်က္က ဆီထြက္သီးႏွံတုိးခ်ဲ႕စုိက္ ပ်ဳိးေရးအေၾကာင္းပါ။ စုိက္ဧက ဘယ္ ေလာက္မွာ သီးႏွံဘယ္ေလာက္ထြက္ၿပီး ဆီဘယ္ေလာက္ထြက္မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕လူ ဦးေရ ဆီစားသံုးမႈႏႈန္းအရ ယခုႏွစ္ အတြက္ (ထုိစဥ္က လူဦးေရအရ)ဆီတန္ ခ်ိန္မည္မွ်တုိးတက္ထြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ဆီထြက္သီးႏွံျဖစ္ေသာ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ေနၾကာ၊ မံုညႇင္း၊ ၀ါ စသည္တုိ႔ တုိး ခ်ဲ႕စုိက္ပ်ဳိးဖုိ႔ တြန္းအားေပးေရးတာပါ။ ယခင္ေရးဖူးတာက မုိးေလ၀သမွန္ကန္၍ သီးႏွံထြက္ႏႈန္းတုိးတဲ့အေၾကာင္းေရးရာ မွာ ထုိႏွစ္ကသံုးတဲ့ဆီတန္ခ်ိန္ပါသြားတာ ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆီထြက္သီးႏွံအထြက္တုိး ေရးက ဒီကိန္းဂဏန္းဟာ အဓိကျဖစ္ ေနတယ္။ စာေရးေမးတဲ့သူကလည္း စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မဟာဘြဲ႕ယူမွာ၊ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနကထြက္တဲ့စာေတြဟာ မွန္ ကန္မႈရွိတယ္။ အရင္းခံစာရင္းေတြျဖစ္ တယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ေမးတာပါ။
ကၽြန္မရဲ႕လက္ေရးစာမူ မူရင္းလဲရ ေရာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးက ဖတ္ပါေရာ၊ အမယ္ေလးကၽြန္မေရးထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္း ကိုေလ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးက ဖ်က္ၿပီး မင္နီနဲ႔ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခုေရးထားတာ ေတြ႕ရပါေလေရာ။ ““ဆရာ ဒီဂဏန္း ဘယ္ကရလဲ””လုိ႔ ကၽြန္မကေမးေတာ့ သူက ““ကၽြန္ေတာ့္လက္ေရးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကရလဲမသိဘူးတဲ့ေလ””
ကၽြန္မက ဒီလုိေတြေရးဖုိ႔ စုိက္ပ်ဳိး ေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဌာန၊ ဆီစက္ေတြ၊ ဖြဲႏုဆီစက္ေတြ-ဆီပြဲ႐ုံ ေတြသြားေလ့လာလုိက္ရတာေလ။ ၿပီး ေတာ့ ဗဟုိစာရင္းအင္းအဖြဲ႕လဲမက်န္၊ ခုေတာ့ ပိုစိတ္႐ႈပ္ရၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔စာေစာင္ ကိုဖတ္တဲ့ စာေရးသူက ဒီလုိေမးလာရင္ ကၽြန္မတုိ႔အယ္ဒီတာအဖြဲ႕(တာ၀န္က်သူ) က စာေရးေမးသူထံေလးေလးစားစား စာျပန္ရမွာ။ ျပန္ရမွာက ကၽြန္မတာ၀န္ ““ကၽြန္မ ဘယ္လုိစာျပန္ရမလဲ””လုိ႔ အယ္ ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးကိုေမးေတာ့ ““ေနပါဦးဗ်ာ ဒီဂဏန္းဘယ္ကရလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစား ဦးမယ္””တဲ့ေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးေပၚ လာ၊ ကၽြန္မတုိ႔ပါတီပ်က္၊ ကၽြန္မတုိ႔ အလုပ္ျပဳတ္၊ ကၽြန္မျဖင့္ေရးသူတစ္ဦး အေနနဲ႔ စာေရးေမးတဲ့ စာဖတ္သူကို ခုထိအားနာေနတုန္းပါပဲရွင္။

 မႂကြယ္ႂကြယ္